Tom 12 różni się w sposób wyraźny od poprzednich tomów serii, prezentujących niemal wyłącznie przekłady obcojęzycznych tekstów patrystycznych, teologicznych, homiletycznych i poetyckich. Jego podtytuł – Polskie średniowiecze – określa zawartość antologii nie tylko wedle kryterium geograficznego i chronologicznego, ale również językowego. Poza jej obrębem pozostał wciąż jeszcze niedostatecznie zbadany, a przecież dla rzeczywistości średniowiecznej Polski fundamentalny, nurt maryjnego piśmiennictwa łacińskiego. Pośrednio wszakże nurt ten ujawnia się w każdym niemal z prezentowanych tutaj tekstów polskich, w swej przeważającej większości będących przekładami, przeróbkami, parafrazami czy kompilacjami utworów łacińskich.